Ο Μάγος - John Fowles

Έχουν περάσει κάμποσες μέρες από τότε που έκλεισα τον 'Μάγο' και ξεκίνησα ένα άλλο βιβλίο. Το κακό είναι ότι ύστερα από αυτό το μυθιστόρημα δύσκολα ένα βιβλίο μπορεί να γίνει κάτι παραπάνω από 'ένα άλλο' ή 'ένα ακόμα'. Είναι τόσο καλός ο Μάγος; Είναι οι 780+ σελίδες του τόσο μυστηριακές όσο φαντάζει από την αρχή το βιβλίο; Αυτή η αίσθηση του δαιδαλώδους κειμένου, η παλινδρόμηση μεταξύ εσωτερικότητας και συμβατικότητας της πλοκής είναι άκρως γοητευτικά στοιχεία, τα οποία κάνουν την ανάγνωση μια 'λογοτεχνική' περιπέτεια που μου εξασφάλισε υπερθετική απόλαυση.

Το βιβλίο μπορεί ακόμα και να σε καταπιέσει, να μη θέλεις να το πλησιάσεις ενώ την επόμενη στιγμή να αναρωτιέσαι γιατί το άφησες και να βρίσκεσαι πάλι δίπλα του έτοιμος να το ανοίξεις. Και το ανοίγεις για να διαβάσεις μια ιστορία ενός Εγγλέζου εκπαιδευτικού ο οποίος πηγαίνει σε ένα ελληνικό νησί για να διδάξει αγγλικά, αφήνοντας πίσω μια αμφιλεγόμενη σχέση και μια ζωή που φαίνεται να μην μπορεί να του προσφέρει τις συγκινήσεις που αναζητά.

Στη Φράξο, το νησί που όπως λένε είναι στην πραγματικότητα οι Σπέτσες, θα συναντήσει έναν εκκεντρικό εκατομμυριούχο, τον Κογχίς, με σκοτεινό παρελθόν, ο οποίος έχει ασχοληθεί με την ψυχολογία και τον υπνωτισμό. Δε θα γράψω περισσότερα. Προσωπικά δεν ήξερα τίποτα όταν αγόραζα από έναν πάγκο μεταχειρισμένων αυτό το βιβλίο. Μόνο ότι ήταν αξιόλογο σύμφωνα με τη γνώμη φίλων που διαβάζουν. Αν βρεθεί και στον δικό σας ‘δρόμο’ θα σας συμβούλευα να μην το προσπεράσετε!

Υ.Γ: Για κάποιο λόγο με ενόχλησε το βάρος του. Έχω διαβάσει κι άλλα ευμεγέθη μυθιστορήματα στο παρελθόν και δε με κούρασαν τόσο. Μάλλον γερνάω.