Και ο τοίχος (της κουζίνας) είχε τη δική του ιστορία ... (10 χρόνια συγγραφής)

Πάνε δέκα χρόνια. Ξεκίνησα να γράφω και συνεχίζω. Γιατί; Απογοητεύσεις; με τη σέσουλα. Χαρές; Ελάχιστες. Κόπος; Δεν ξέρω. Όταν κάνεις κάτι που σ αρέσει ο κόπος αποκτά άλλη σημασία. Δεν παύει να είναι πάντως.

Γιατί συνεχίζω; Βιβλία που μένουν 'στο συρτάρι', απαντήσεις που ποτέ δεν έρχονται, υποσχέσεις που ποτέ δεν εκπληρώνονται. Νεύρα, απαξίωση του εαυτού μου, απαξίωση της συγγραφικής μου παραγωγής. Τελειώνω κάτι και σκέφτομαι αμέσως τι θα γράψω στο επόμενο. Ένα είδος πίεσης, δημιουργικής αλλά πίεσης.

Ο τοίχος (της κουζίνας) έχει βαρεθεί να με βλέπει, να με νιώθει, να δονείται απ' την ένταση που βγάζει ο δημιουργικός πυρετός, η ευτυχία, η δυστυχία, η απογοήτευση, ο εκνευρισμός.

Πάνε δέκα χρόνια και σκέφτομαι: να γράψω κάτι γι αυτό το διάστημα, πρέπει κάτι να γράψω αφού γράφω! Ε λοιπόν είναι ένα μακρύ ταξίδι, σε μια απέραντη θάλασσα σαν κι αυτές που μ αρέσει να επιπλέω και να αισθάνομαι ότι το βλέμμα μου δε βρίσκει παρά μονάχα τη γραμμή του ορίζοντα, ένα ταξίδι όπου συναντάς τον εαυτό σου με χίλιες δυο μεταμφιέσεις, να πράττει ό,τι θα μπορούσες και δεν θα μπορούσες να πράξεις, να περπατάει σε δρόμους που περπάτησες και σε άλλους που θα ήθελες να περπατήσεις, να σκέφτεται πράγματα που έχουν σκεφτεί άλλοι πολύ πριν από σένα και που νομίζεις ότι μόλις τα ανακάλυψες, να έχει την εντύπωση ότι προσεγγίζει τον τάδε ή τον δείνα συγγραφέα, ότι προσεγγίζει εν τέλει την Τέχνη, την υπηρετεί.

Ο τοίχος αν είχε μάτια και στόμα - μύτη αφήστε καλύτερα, με τόσες μυρωδιές ... είπαμε κουζίνα! - θα με ειρωνευόταν συχνά πυκνά, θα μου χαμογελούσε όταν θα με έβλεπε να ζυγώνω με εκείνο το λαπτοπ που για άγνωστους λόγους συνεχίζει να λειτουργεί, να κάθομαι μπροστά του και να του κάνω παρέα, θα μου την έλεγε αν έκανα πως δεν έγραφα και άνοιγα πάλι τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης για να χαζέψω χωρίς λόγο και θέλω να ελπίζω θα έπεφτε επάνω μου να με πλακώσει αν καταλάβαινε ότι σκέφτομαι να τα παρατήσω.

Πάμε για άλλα δέκα λοιπόν;