Ο Τύφλος Λυτρωτής - Aldus Huxley

Δυσκολεύομαι να διαβάσω ένα φιλοσοφικό βιβλίο. Δεν θα το ξεκινήσω ποτέ απ' την αρχή με σκοπό ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα να φτάσω στο τέλος. Μπορεί να μου πάρει και μήνες. Αλλά μήπως έτσι δεν γίνεται μ' αυτού του είδους τα κείμενα; Απ' την άλλη, όταν έχω ένα μυθιστόρημα που περιέχει φιλοσοφικές και κοινωνικοπολιτικές αναλύσεις σε τέτοια αναλογία έτσι ώστε να μην αποβαίνουν εις βάρος της ιστορίας, τότε και δεδομένης της συγγαφικής ποιότητας του δημιουργού η αναγνωστική απόλαυση είναι εξασφαλισμένη.

Κάτι που συμβαίνει στην προκειμένη περίπτωση μια και "Ο τυφλός λυτρωτής" του Α. Χάξλεϋ (1936) με συντρόφεψε εδώ και αρκετές μέρες - υπήρχαν πολλά σημεία που ξαναδιάβαζα - με τον κεντρικό ήρωα, τον κοινωνιολόγο Άντονι Μπήβις, που εμπεριέχει βιογραφικά στοιχεία του ίδιου του συγγραφέα, να υποστηρίζει την ειρήνη και τη μη βία σε μια περίοδο που η άνοδος του ναζισμού και η παρουσία του κομμουνισμού πυροδοτεί αντιπαραθέσεις. Σε κάθε κεφάλαιο γίνεται ένα χρονικό άλμα προς τα πίσω ή προς τα εμπρός περιγράφοντας  στιγμιότυπα από τις σχέσεις του Μπήβις με τους φίλους του, τις ερωμένες του ενώ όσο προχωράμε προς το τέλος αναλύει τη σκέψη πίσω από τις απόψεις - επίκαιρες το δίχως άλλο και στις μέρες μας - που υποστηρίζει ο ίδιος ο συγγραφέας.

Ο ρυθμός είναι βραδύς όπως αρμόζει σε ένα μυθιστόρημα εκείνης της εποχής, ένα χαρακτηριστκό το οποίο συνήθως προσμένω γνωρίζοντας ότι τις περισσότερες φορές δεν λειτουργεί εις βάρος της ανάγνωσης. Προτεινόμενο ασφαλώς!