Οι φωνές του ποταμού Παμάνο - Jaume Cabré

Τώρα που καταλάγιασε ο αχός που είχε προκαλέσει το 'Confiteor' είπα να διαβάσω ... 'Τις φωνές του ποταμού Παμάνο'. Ξεκινάς ανάποδα θα πείτε, αλλά χορονολογικά αυτό το βιβλίο προηγείται και σύμφωνα με κάποιες φωνές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι καλύτερο από αυτό που κυκλοφόρησε πέρσι από τις εκδόσεις Πόλις.

Κάτι που ξεχωρίζει αμέσως, είναι ο τρόπος που αναπτύσσει ο Καμπρέ την ιστορία του αλλάζοντας ακόμα και μέσα στην ίδια παράγραφο πρόσωπα και χρόνο, είτε κατά την αφήγηση ή ακόμα και στους διαλόγους. Αυτό όταν συμβαίνει για 688 σελίδες (ισπανική έκδοση) μπορεί να αποβεί κουραστικό. Για μένα τουλάχιστον υπήρξαν στιγμές, ιδιαίτερα στις τελευταίες εκατό όπου αυτό μου συνέβη, χωρίς βέβαια εν τέλη να μην αποτελεί ένα χαρακτηριστικό το οποίο προκαλεί θαυμασμό για τη συγγραφική δεινότητα του Καταλανού συγγραφέα.

Σε ότι αφορά στην ιστορία, υπάρχει το κεντρικό πρόσωπο της σκληρής αλλά και παθιασμένης Elisenda Vilabrú που ζητάει εκδίκηση για την δολοφονία του πατέρα και του αδελφού της την εποχή του εμφυλίου πολέμου στην Ισπανία αλλά πολύ αργότερα και την αγιοποίση του δασκάλου Oriol Fontelles, εραστή της, ο οποίος σκοτώνεται το 1944 από τους μακί. Στο μυθιστόρημα εμφανίζονται διάφοροι χαρακτήρες που συνδέονται με τα γεγονότα, ενώ ξεχωρίζει η Tina Bros, δασκάλα κι αυτή, η οποία τοποθετημένη χρονολογικά στον 21 αιώνα, βρίσκει τυχαία στο υπό κατεδάφιση σχολείο του Fontelles, ένα κουτί από πούρα μέσα στο οποίο κρύβεται το μυστικό της πραγματικής ιστορίας του τραγικού δασκάλου.

Τι ήταν λοιπόν για μένα 'Οι φωνές του ποταμού Παμάνο'; Μια καλογραμμένη ιστορία με αξιοπρόσεκτη συγγαφική τεχνική που δεν κατάφερε όμως να με αγγίξει.