Η μελαγχολία της αντίστασης - Λάσλο Κρασναχορκάι

... κι έρχεται και το τέλος και σου δίνει τη χαριστική βολή. Όχι, δεν θα το αποκαλύψω (είναι ευφυές!). Αυτό το βιβλίο πρέπει να το διαβάσετε και να γευθείτε τις 399 σελίδες του μια προς μια. Καταλαβαίνω πως το να ξεκινάς ένα κείμενο που οι προτάσεις του ξεπερνούν ακόμα και σελίδες μπορεί να φαίνεται δύσκολο αλλά μόλις μπεις στην ιστορία, στον μοναδικό τρόπο που ο Κρασναχορκάι μέσα από τη γραφή του σε ταξιδεύει στο μυαλό του, μόλις σε τυλίξει το άρωμα, αυτό το άρωμα κλασικής λογοτεχνίας που σπάνια βρίσκεις τόσο έντονο αλλά και τόσο αυθεντικό σε σύγχρονο κείμενο, τότε απλά και μόνο δεν θα θέλεις να φτάσεις στο τέλος.

Όπως και στο 'Πόλεμος και πόλεμος', έτσι κι εδώ ο μακροπερίοδος λόγος του Ούγγρου συγγραφέα κυριαρχεί σε μια ιστορία όπου μια πόλη βρίσκεται κάτω από μια ακατανόμαστη απειλή που ενισχύεται εξ αιτίας των πρώιμων παγετώνων, την ανάπτυξη παιδικών συμμοριών, τη σύγκρουση τρένων, τη βεβήλωση μνημείων, όταν την επισκέπτεται ένα τσίρκο που έχει σαν ατραξιόν το κουφάρι μιας φάλενας και έναν άντρα που αποκαλείται ο Πρίγκιπας. Αν θέλετε να διαβάσετε κι άλλα για την υπόθεση απευθυνθείτε σε άλλα ιστολόγια. Αν θέλετε να σας αναλύσω περαιτέρω τη μαγεία του κειμένου δεν θα σας κάνω τη χάρη. Οι λέξεις που μου έρχονται είναι υπερθετικά επιφωνήματα.

Θα έλεγα για να κλείσω γιατί μπορεί ήδη να απορείτε που έχω γράψει τόσα όντας μονίμως 'τηλεγραφικός', πως για φέτος αυτό ήταν για μένα το κορυφαίο βιβλίο. Ακόμα εδώ είστε; Βιβλιοπωλείο!