Ένας θάνατος στην οικογένεια - Karl Ove Knausgaard

 Ναι, είμαι κι εγώ άλλος ένας από αυτούς που δείχνουν δυσπιστία όπου λαλούν πολλοί κοκκόροι. Παρόλα αυτά δεν είμαι από αυτούς που απορρίπτουν για αυτό το λόγο ένα βιβλίο (ελπίζω να είναι λίγοι). Έτσι λοιπόν, έφτασε και η ώρα του Νορβηγού με τους έξι τόμους. Για να εξηγούμαστε: Από τον Προυστ έχω διαβάσει τα 4/7 του 'Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο' και δεν μπορώ να τον συγκρίνω με κανέναν (χώρια που δεν είμαι κι ο κατάλληλος, αλλά αυτό το ξέρατε). Πάει αυτό.

Επίσης έχοντας διαβάσει μόνο το 'Ένας θάνατος στην οικογένεια' δεν μπορώ να γράψω και για το υπόλοιπο έργο. Τι μου άρεσε στο βιβλίο του Κnausgaard? Μα πρώτα απ' όλα το ότι είναι αυτοβιογραφικό χωρίς να φαίνεται. Διαβάζοντας την ιστορία του συγγραφέα που έχει να κάνει εκτός από το προφανές του τίτλου και με τα εφηβικά και νεανικά του χρόνια, γυρνάω τις σελίδες ενός μυθιστορήματος που μου δίνει την εντύπωση ότι είναι μυθοπλασία. Έπειτα, ρέει αβίαστα. Υπάρχουν σκέψεις για την ζωή, την Τέχνη, την συγγραφή που εμφανίζονται που και που, σε μικρές δόσεις, τέτοιες που να μην κουράζουν αλλά και να μην απουσιάζουν. Ο συγγραφέας αναλύει τη σχέση με τον αδελφό του και τον πατέρα του με φόντο τη Νορβηγία της δεκαετίας του 70 και του 80. Συνοψίζοντας πάντα σχετικά με τις εντυπώσεις του πρώτου τόμου (έχοντας κάνει μια παρουσίαση που από μόνη της ούτε σύνοψη δεν είναι), έμεινα αρκετά ικανοποιημένος από την ανάγνωση - όχι, δεν τρελάθηκα - και κάποια στιγμή θα διαβάσω το δεύτερο από τα έξι μέρη.