Θάλαμος αρ. 6 - Άντον Τσέχωφ

Eίναι δυνατόν να διαβάσεις τον ‘Θάλαμο αρ. 6’ και να τον έχεις ξεχάσει; Πόσα χρόνια πριν ήταν δεν θυμάμαι, γι αυτό κι όταν πριν από μέρες ξαναβρέθηκε στα χέρια μου έκανα αυτό που ίσως δεν έχω πράξει εδώ και πολλά πολλά χρόνια. Ο λόγος που δεν επανέρχομαι σε βιβλία που έχω τελειώσει είναι ο χρόνος. Η άισθηση ότι πρέπει να διαβάσω τόσα ακόμα που δεν θα προλάβω ποτέ. Κι επειδή ο αγώνας είναι έτσι κι αλλιώς άνισος δε λέω να γυρίσω πίσω. Κι όμως. Νομίζω ότι μέσα στη ρουτίνα του βιβλιόφιλου θα 'πρεπε να περιλαμβάνονται και οι επαναλήψεις.

Ο ‘Θάλαμος αρ. 6’ είναι ένα μαγικό κείμενο. Αρκεί κανείς να διαβάσει μόνο αυτό για να καταλάβει την τεράστια αξία του δημιουργού του. Στο άσυλο για τρελούς που βρίσκεται σε ένα επαρχιακό νοσοκομείο μπλέκεται το καλό με το κακό, η ευγένεια με την τρέλα, η πραγματικότητα με την φιλοσοφία. Η στωικότητα και η λογική του γιατρού Αντρέι Εφρέμιτς θα έρθει σε σύγκρουση με τον πόνο και την μοναξιά του έγκλειστου Ιβάν Διμίτριτς, δυο καταστάσεις τις οποίες θα νιώσει τελικά και ο ίδιος. Γύρω τους συναντάμε τον σκληρό φύλακα Νικίτα και έναν ακόμα ασθενή, τον φιλάργυρο Εβραίο Μωυσέϊκα.

Ο Τσέχωφ δημιουργεί ένα πορτραίτο της τοτινής κοινωνίας, ενσωματώνοντας τον αναγνώστη στο κάδρο του, που βλέπει να  ανατρέπεται η κοσμοθεωρία του γιατρού στην πράξη, μέσα σε ένα ζοφερό περιβάλλον που θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να αντικαταστήσει το δικό του. (Ξανα) διαβάστε το!