Υπόγειος Κόσμος - Don Dellilo

Όχι, δεν θα μπορούσα να καλύψω ένα βιβλίο 1000 σελίδων μέσα από αυτή την ανάρτηση. Θα ήταν πολύ δουλειά την οποία κάνουν άλλοι πιο ειδικοί ή εν τέλει ο ίδιος ο αναγνώστης. Κι εγώ την έκανα - ξέρω, σε λίγο θα σας πω ότι η ανάγνωση είναι εργασία, μπορεί και να ναι όμως! - έφτασα στο τέλος έπειτα από ένα μήνα και θα έλεγα ότι άξιζε και με το παραπάνω (αν είχα τη δυνατότητα θα το διάβαζα στα ελληνικά, σίγουρα πιο ξεκούραστα). Παρόλο που τα πράγματα δεν ξεκίνησαν ιδανικά. Ή μάλλον ιδανικά το έκαναν αλλά μια προσωπική προτίμηση μου δημιούργησε μια αρνητική πρώτη εντύπωση.

Βλέπετε, έχω ένα θέμα με το baseball. Και το βιβλίο ξεκινάει με τον Cotter Martin να πηγαίνει σε ένα παιχνίδι των Giants με τους Dodgers, ένα ματς για τον τίτλο κι από το οποίο ο Cotter θα φύγει με την μπάλα που έκρινε το αποτέλεσμα. Εκ των υστέρων διάβασα πως το συγκεκριμένο άθλημα είναι το αγαπημένο του Dellilo αλλά ευτυχώς για μένα παρόλο που αυτή η μπάλα εμφανίζεται σποραδικά στο μυθιστόρημα, το έργο του συγγραφέα κάθε άλλο παρά ασχολείται με το baseball. Είναι ουσιαστικά η αφορμή για ένα ταξίδι στο παρελθόν, στις δεκαετίες του '50 και '60  με αναφορές στον Edgar J. Hoover, τον Lenny Bruce (Λέννυ ο βρωμόστομος για όσους θυμούνται την ταινία) την κρίση στον κόλπο των Χοίρων, τα ναρκωτικά, τις Τέχνες. 

Οι ιστορίες που εκτυλίσσονται είναι πολλές - δεν μπορώ να πω ότι δεν υπήρξαν και αποσπάσματα που με κούρασαν -, σαν μικρά διηγήματα που οι πρωταγωνιστές τους απέκτησαν κοινά σημεία, εκλεκτικές συγγένειες για να πραγματώσουν το όλον.

Υπάρχει η κεντρική φιγούρα του Nick Shay που καταλαμβάνει ίσως τον μεγαλύτερο 'χώρο' στο μυθιστόρημα αλλά η παρουσία του στηρίζεται ουσιαστικά στις ιστορίες των προσώπων με τα οποία σχετίζεται άμμεσα ή έμμεσα. Στον αδελφό του, τον χαμένο πατέρα του, την ερωμένη του, τον άντρα της ερωμένης του και μέντορα του αδελφού του και πάει γράφοντας. Ο υπόγειος κόσμος μου επέβαλλε ένα αργό ρυθμό ανάγνωσης και μου έγινε συνήθεια έπειτα από τόσες μέρες δημιουργώντας μου ένα κενό μόλις άφησα πίσω και την τελευταία παράγραφο.

Αναμφίβολα ένα πολύ ιδιαίτερο έργο. Ελπίζω να μπορέσω να παρακολουθήσω τον ίδιο τον Dellilo τον Μάρτη, όταν με το καλό θα μας έρθει στη Στέγη.