Πόλεμος και πόλεμος - Laszlo Krasznahorkai

Μακροπερίοδος λόγος: θα έλεγε κανείς ότι μ' αυτόν ξεκινάει και μ' αυτόν τελειώνει το βιβλίο του φετινού νικητή Man Booker, Laszlo Krasznahorkai. Για μένα που έχω ιδιαίτερη αδυναμία στις μεγάλες προτάσεις, περιόδους, πείτε το όπως θέλετε, το ξεκίνημα του βιβλίου με έπιασε απ' τα μούτρα και με έβαλε σε μια λογοτεχνική περιδίνιση τόσο γοητευτική που έπιασα τον εαυτό μου να προσπαθώ να μιμηθώ τη γραφή του στα δικά μου ταπεινά κείμενα. Και δεν είναι μόνο η γραφή είναι και η ίδια ιστορία που με γοήτευσε. Ο Κοrin, ένας ούγγρος αρχειοθέτης που εργάζεται σε μια μικρή πόλη ανακαλύπτει ένα χειρόγραφο στο οποίο θα προσδώσει τέτοια σημασία που θα τον ωθήσει να φύγει απ' τη χώρα του και να βρεθεί στη Νέα Υόρκη. Εκεί θα αναλάβει να αναρτήσει το περιεχόμενο του χειρόγραφου στο Διαδίκτυο για να είναι προσβάσιμο σε όλο τον κόσμο. Θα μείνει στο σπίτι ενός διερμηνέα και της συμβίας του κι εμείς θα μάθουμε για τα ταξίδια μέσα στο χρόνο των τεσσάρων φίλων που πρωταγωνιστούν στο χειρόγραφο.

Διαβάζοντας το Πόλεμος και Πόλεμος μου ήρθε στο μυαλό η μουσική και συγκεκριμένα οι αυτοσχεδιασμοί του J. Coltrane. Ξέρω, σίγουρα θα ακούγεται παράταιρο να γράφω τις εντυπώσεις μου για ένα σπουδαίο λογοτεχνικό έργο και να αντιπαραβάλλω τις τροπικές εξερευνήσεις αυτού του μεγάλου μουσικού αλλά ο Coltrane χρησιμοποιούσε μια τεχνική που μοιάζει με το μακροπερίοδο λόγο. Με απλά λόγια, αυτοσχεδίαζε με κύματα από  νότες εκεί που άλλοι θα το έκαναν με μια χούφτα απ' αυτές. Κι αυτά τα κύματα αποτελούν μέρος της γοητείας στο δικό του έργο όπως κι σ' αυτό του Ούγγρου με το δυσκολοπρόφερτο επίθετο.

Η ανάγνωση του 'Πόλεμος και πόλεμος' με κάνει να πιστεύω ότι η τεχνική αποτέλεσε όχι μόνο το όχημα για να εξελιχθεί η ιδέα ή οι ιδέες του συγγραφέα αλλά και ένα ενεργό στοιχείο, μια ιδιότυπη ηρωίδα. Εν τέλει, συστήνω ανεπιφύλακτα ένα από τα καλύτερα αλλά και πιο ενδιαφέροντα βιβλία που διάβασα τα τελευταία χρόνια.