300 λέξεις

Αυτό το διάστημα έχω καταφέρει να ασχοληθώ αρκετά με τη συγγραφή βάζοντας ένα δύσκολο στοίχημα με τον εαυτό μου. 300 λέξεις κάθε μέρα.

Πέρασαν δυο χρόνια κατά την διάρκεια των οποίων εκτόνωνα τη συγγραφική μου ανάγκη μέσα από διηγήματα. Το μυθιστόρημα που παραμένει για μένα η μεγαλύτερη πρόκληση έμενε πίσω και γιγαντωνόταν σε ένα τέρας με το οποίο δεν έβρισκα τη δύναμη να αναμετρηθώ. Η βολική αυτή δικαιολογία παύλα σκέψη με οδηγούσε σε περισσότερο διάβασμα και στις μικρές ιστορίες που αναρτούσα σε τούτο δω το ιστολόγιο. Που και που έριχνα μια ματιά στο τελευταίο μου εκτενές πόνημα, κάτι που είχα ξεκινήσει καιρό πριν, πρόσθετα μια δυο σελίδες με κόπο και συνήθως ανόρεκτα και το ξανάφηνα για μήνες. Παράλληλα αισθανόμουν ότι δεν με ικανοποιούσε τίποτα. Ούτε τα διηγήματα, ούτε και το διάβασμα. Απέφευγα να κάνω αυτό που ήθελα περισσότερο απ’ όλα κι αυτή η αντίφαση με συνόδευε μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα και στο τέλος χρόνια. Ώσπου μια μέρα το πήρα απόφαση. Θα επιστρέψω στην πειθαρχία που με χαρακτήριζε όταν διάβαζα μουσική. Αυτή που με βοήθησε να τελειώσω την πρώτη μου νουβέλα, έπειτα το πρώτο μου μυθιστόρημα και μετά το δεύτερο. 300 λέξεις κάθε μέρα λοιπόν κι αν βγαίνουν περισσότερες τόσο το καλύτερο.

Και το γεγονός ότι θα δούλευα το έκτο μου βιβλίο ενώ έχει εκδοθεί μέχρι στιγμής μόνο το ένα; Η πιθανότητα να μου ζητήσουν και πάλι λεφτά για κάτι που θα κοπιάσω και που κατά πάσα πιθανότητα δε θα φτάσει ποτέ στις προθήκες των βιβλιοπωλείων παρά μονάχα θα χαθεί σε ψηφιακή μορφή στον ωκεανο της αυτοέκδοσης;

Πρέπει να έχεις μια ζυγαριά ακριβείας για να καταλάβεις ότι τα μείον είναι περισσότερα από τα συν; Κι όμως δεν είναι. Μέσα σε λίγο διάστημα από την μέρα που ξεκίνησα την συστηματική συγγραφή μιας ιδέας αισθάνθηκα ότι για αυτή την περίοδο της ζωής μου είμαι δημιουργικά ενεργός όπως πραγματικά το είχα φανταστεί. Θα παλέψω για να φτάσω στο τέλος, θα καταφέρω να το τελειώσω και θα το δουλέψω όσο μπορώ για να βγει κάτι καλό. Αλλά πάνω απ’ όλα θα ευχαριστηθώ τη διαδικασία, θα ζήσω με τους ήρωες, θα ψάξω το κεφάλι μου για ιστορίες, θα ακούσω αυτές που θα μου πουν κι ας γίνει μετά ότι θέλει.

Δεν μπορείς να παραβλέπεις τις ανάγκες σου. Όσο τις αφήνεις πίσω τόσο βαθύτερα θα σε χαράζουν και μετά οι πληγές σου θα κλείνουν δύσκολα. Μπορεί να ζω μια ουτοπία αλλά χωρίς αυτή δεν μπορώ να ζω. 300 λέξεις κάθε μέρα ...