Οστάνδη 1936 - Volker Weidermann
Ο
Στέφαν Τσβάιχ και ο Γιόζεφ Ροτ είναι απ' τους συγγραφείς που αγαπώ και θαυμάζω. Ένα αφήγημα όπως αυτό που περιέχει βιογραφικά στοιχεία συγγραφέων δεν είναι κάτι που
βρίσκεται συχνά στα χέρια μου. Μάλλον προτιμώ να διαβάζω τα έργα τους
παρά τέτοιου είδους βιβλία. Λάθος μου. Νομίζω ότι έχει έρθει ο καιρός να
ασχοληθώ περισσότερο.
Η
Οστάνδη είναι μια παραθαλάσσια πόλη του Βελγίου όπου και θα συναντηθούν οι δυο
συγγραφείς και φίλοι σε μια χρονική στιγμή πολύ κρίσιμη για την Ευρώπη αλλά και
για τους ίδιους. Ο Τσβάιχ, ήδη διάσημος, πλούσιος, ένας Εβραίος της Δύσης και ο
Ροτ γεμάτος χρέη και προβλήματα υγείας από το αλκοόλ, πλαισιωμένοι απ' τις
ερωμένες τους και από επιφανείς καλλιτέχνες της εποχής, εξόριστους όπως
εκείνοι, θα περάσουν μέρες συνεργασίας αλλά και γόνιμων αντιπαραθέσεων πριν
χωρίσουν οι δρόμοι τους για πάντα.
Το
βιβλίο του Weidermann αντλεί περιεχόμενο από επιστολές καθώς και κείμενα των
δυο ανδρών και αποτελεί ένα ενδιαφέρον ανάγνωσμα που σε ταξιδεύει σε μια
ταραγμένη περίοδο της ιστορίας με πρωταγωνιστές, φυσιογνωμίες των οποίων την
καθημερινότητα, τις σκέψεις, τις ανησυχίες σε προκαλεί να φανταστείς.
Προτεινόμενο γι αυτό που είναι.
Μια σωστή αποτίμηση ενός ενδιαφέροντος πονήματος:"Προτεινόμενο
ΑπάντησηΔιαγραφήγι'αυτό που είναι". Βρέθηκε τυχαία στα χέρια μου η αγγλική έκδοση της Οστάνδης
[δώρο στο γυιό μου για τα γενέθλιά του από φίλους του Βρυξελιώτες] και το
διάβασα χωρίς μεγάλες προσδοκίες [απλά κάποιες αναμνήσεις της απέραντης αμμουδιάς
από τη δεκαετία του '70]. Το βρήκα αξιόλογο και ενδιαφέρον [συν και μια κλίση
προς βιογραφίες συγγραφέων που θαυμάζω]. Με λύπη, ομολογώ, διάβασα πρόσφατα σε
ανάλογο blog μία κριτική που θα αποκαλέσω επιεικώς ανηλεή και πλήρη εμπάθειας,
σαφώς αποτρεπτική. Μήπως, πέρα από τις όποιες προσδοκίες και το προσωπικό γούστο,
μας χρειάζεται και λίγη ψυχραιμία; Τα βιβλία του είδους αυτού δεν γράφονται 'στο πόδι'.
Είναι αποτέλεσμα έρευνας και απαιτούν χρόνο και κόπο. Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.
Kι εγώ της ίδιας άποψης είμαι. Αλλά ο καθένας έχει τον τρόπο του που λένε. Εξάλλου μου έχει συμβεί να μην μπορώ να διαβάσω ένα βιβλίο σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή και να το έχω ευχαριστηθεί κάποια χρόνια αργότερα που μέσα από μια κουβέντα ξαναβρέθηκε στα χέρια μου. Για αυτό και πιστεύω ότι η υποκειμενικότητα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη κι από εμάς τους ίδιους που επιχειρούμε την όποια αποτίμηση ενός έργου με τον όποιο σωστό ή λάθος, ειδικό ή απλό τρόπο. Ευχαριστώ για το σχόλιο. Σπανίζουν πλέον!
Διαγραφή