Η ώρα του αστεριού - Clarice Lispektor

Eίναι φορές που ξεκινάς ένα βιβλίο έχοντας διαβάσει θετικές γνώμες γύρω απ' αυτό ή ακόμα και ενθουσιώδη σχόλια. Θα έλεγα ότι συνήθως μου αρκεί η γνώμη δυο τριών ανθρώπων για να με επηρεάσει και να ξεκινήσω παρορμητικά την ανάγνωση πιέζοντας τον εαυτό μου να διαμορφώσει την ίδια γιατί δεν μπορεί, αλλιώς σημαίνει ότι δεν το καταλαβαίνω. Όταν βέβαια έχεις προχωρήσει και διαπιστώνεις ότι δεν μοιράζεσαι τις ίδιες εντυπώσεις τότε το παίρνεις απόφαση και αναθεωρείς την άποψη σου για το σύνολο.

Κάτι τέτοιο συνέβη κι εδώ, με το αστέρι της Λισπέκτορ να αχνοφαίνεται μέσα από τον ταραγμένο και σύντομο βίο της νεαρής Μακκαμπέα στον οποίο συμμετέχει φανερά στο κείμενο και ο συγγραφέας - 'ο' και όχι 'η' - κι εμένα πέρα από μεμονωμένα αποσπάσματα να ψάχνω να βρω αυτό που τελικά δεν βρήκα.

Ή δεν κατάλαβα.Ή γιατί περίμενα να εντυπωσιαστώ. Ή επειδή με επηρέασες και εσύ (ξέρει ποιος). Άλλο "ή" δεν έχει!

(αυτά τα 'ή' βέβαια γίνονται και ρουτίνα να ξέρετε)