Λόρδος Τζιμ - Joseph Conrad



Και να μαι πάλι στη θαλπωρή ενός κλασικού μυθιστορήματος. Γιατί σ' αυτά τα έργα αισθάνομαι μια ζεστή φιλοξενία όπως εκείνη ενός καλού φίλου που έχουμε καιρό να τα πούμε και περνάμε πάντα φίνα δίχως να κάνουμε τίποτα παραπάνω από αυτό που μας έθρεψε παιδιόθεν: δηλ. καλή παρέα. Εδώ βέβαια δεν πρόκειται για μια απλή παρέα. Αλλά για μοναδική αναγνωστική εμπειρία.
Ο λόρδος Τζιμ είναι ένας ναυτικός του οποίου η σύντομη καρίερα σημαδεύεται και εν τέλει τερματίζεται εξ αιτίας ενός περιστατικού κατά το οποίο πήρε μια λανθασμένη απόφαση. Μαζί με τον καπετάνιο κι άλλους δυο αξιωματικούς εγκατέλειψε ένα πλοίο πριν ακόμα αυτό ναυαγήσει. Το μοιραίο όμως δεν συνέβη στέλνοντας τους αποδράσαντες στο δικαστήριο. Την ιστορία του Τζιμ αφηγείται ο Μάρλοου, ένας καπετάνιος (που εμφανίζεται και σε άλλα κείμενα του Κόνραντ) ο οποίος έτυχε να βρίσκεται εκεί παρακολουθώντας τη δίκη.
Το μυθιστόρημα του Κόνραντ είναι από αυτά τα βιβλία που δε βρίσκεις λέξεις να τα περιγράψεις επειδή πιστεύεις ότι θα τα αδικήσεις. Έχοντας τελειώσει την ανάγνωση μού έχει μείνει τόσο έντονη η αίσθηση της πληρότητας. Ένα κείμενο όπου δεν περισσεύει τίποτα. Τετρακόσιες σελίδες χτισμένες πάνω σε ένα χαρακτήρα, μια τραγική φιγούρα που σε ταξιδεύει σε κάποιο άγνωστο μέρος στην Ινδονησιακή ζούγκλα (που ούτε κι αυτή τη γνωρίζεις βέβαια) μαθαίνοντας την ιστορία του από μαρτυρίες τρίτων. Η ψυχογραφία του ήρωα είναι συγκλονιστική, ο τρόπος που εξελίσσεται με μια γοητευτική βραδύτητα η ιστορία, μοναδικός. Η περιγραφή των άγνωστων τόπων υπέροχη.
Το μόνο μελανό στοιχείο που δεν έχει να κάνει με το κείμενο είναι η συγκεκριμένη έκδοση από εφημερίδα όπου τα γράμματα είναι σχετικά μικρά και αρκετά στριμωγμένα για λόγους οικονομίας προφανώς. Αλλά μαζί και με την κακή ποιότητα του χαρτιού δυσκολεύει την ανάγνωση.
Όπου βρείτε τον 'Λόρδο Τζιμ', πάρτε τον!


Σχόλια

  1. Σου έχω πει πόσο εκτιμώ τις σύντομες και επί της ουσίας παρουσιάσεις σου. Θα σου το πω άλλη μια φορά.
    Για το Λόρδο Τζιμ δε, που τον διάβασα από την ίδια έκδοση, ταυτίζομαι μαζί σου.
    Στο διά ταύτα τώρα, συχνά θα ήθελα να διαβάσω τα βιβλία, για τα οποία μιλάς, όπως σήμερα για παράδειγμα. Γιατί σε διαβάζω ανελλιπώς, μόνο που δεν το ξέρεις, επειδή δεν σχολιάζω. Μου φαίνεται ότι και το σχολιάζειν πια έχει χάσει κάτι από τη γοητεία που είχε άλλοτε. Ή εγώ δεν βρίσκω τις λέξεις για να εκφραστώ.
    Διά της ...παρούσης σου δηλώνω τη συμπάθειά μου.

    Rare Bird - Sympathy
    https://www.youtube.com/watch?v=1uVMJeW78BM

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι είναι καλύτερο; να σχολιάζει κανείς συχνά πυκνά ή με ένα του σχόλιο αραιά και που να σ' αφήνει να γευθείς τη συμπάθεια και την εκτίμησή του συμπυκνωμένες; Θα πάρω το δεύτερο που είναι πιο αυθεντικό και έντονο. Σε ευχαριστώ και για το τραγούδι!

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου