Η βουή και η μανία - William Faulkner



Tα κλασικά βιβλία κλασικά ωριμάζουν ή όταν ένα αριστούργημα σου κόβει την αναγνωστική χρονιά στη μέση ενώ περίμενε εδώ και ένα χρόνο περίπου τη σειρά του. Είχα αρχίσει το "Η βουή και η μανία" πέρσι κάποια στιγμή αλλά δεν μπόρεσα να ξεπεράσω τον σκόπελο του Μπέντζι στο πρώτο κεφάλαιο και το είχα αφήσει 'για αργότερα'.
Τις περισσότερες φορές που ξεκινάω ένα βιβλίο παρακάμπτω τα εισαγωγικά, για να τα συναντήσω και πάλι στο τέλος. Τότε μπορεί να τα διαβάσω μπορεί και όχι. Στον Φώκνερ δεν τέθηκε τέτοιο θέμα. Έπρεπε (!) να διαβάσω την εισαγωγή του Μάτεση για να πάρω μια γεύση απ' αυτό που θα ακολουθούσε. Και όταν λέω γεύση εννοώ λίγα λόγια σχετικά με την υπόθεση και το ύφος, διότι μόλις κατάφερα να μπω στον κόσμο του Φώκνερ - σε όποιο βαθμό κι αν αυτό συνέβη - ένοιωσα να με αγκαλιάζει η μαγεία που όμοια της μόνο στον Προυστ έχω βρει (χωρίς να μπαίνω σε λογική σύγκρισης). Τον Φώκνερ τον μελετάς, δεν τον διαβάζεις. Η γραφή του μοιάζει πολλές φορές με ποίηση. Άλλες πάλι με παραλήρημα κάποιου που χάνει το μυαλό του. Άλλοτε πατάει γερά στο έδαφος κι άλλοτε χάνεται στον αέρα με παρομοιώσεις και εικόνες που όμοιες τους δεν έχω ξανασυναντήσει.
Η ιστορία της οικογένειας Κόμπσον μέσα από τους τέσσερις χαρακτήρες που παρουσιάζονται σε ισάριθμα κεφάλαια στο βιβλίο αποτελεί το πλαίσιο μέσα απ' το οποίο ο Φώκνερ ξετυλίγει την μοναδική του ικανότητα να υπερβαίνει το ίδιο το κείμενο και να αφήνει τον κάθε αναγνώστη να ερμηνεύσει με δικό του τρόπο αυτή την υπέρβαση. Δεν ήταν λίγες οι φορές που όταν έκλεινα το βιβλίο ανήμπορος να αφομοιώσω άλλη μια σελίδα με πυκνό περιεχόμενο, καθόμουν για αρκετή ώρα και σκεφτόμουν αυτά που είχα διαβάσει μένοντας εκστατικός απ' την αίσθηση και την ευχαρίστηση εν τέλει που αποκόμιζα απ' την διαδικασία. Κι ας ήταν μια ιστορία στενάχωρη, κι ας ήταν οι χαρακτήρες γεμάτοι δράμα, η αφήγηση δυσνόητη φορές φορές.
Δεν φθάνουν οι λέξεις για να τον περιγράψεις. Δεν χωράει σε ράφια η μεγαλοφυία του.
Αν είσαι από αυτούς που γράφουν, ο Φώκνερ σε προκαλεί. Όχι για να προσεγγίσεις την συγγραφική του δεινότητα, αλλά για να γιορτάσεις τη λογοτεχνία γράφωντας έστω τις ταπεινές σου προτάσεις.



Σχόλια

  1. Τι βιβλίο!
    Ο Φώκνερ είναι εκ-πλη-κτι-κός στη "Βουή και η μανία" - όπως και στο "Καθώς ψυχορραγώ", με άλλον τρόπο εκεί.

    Η λακωνική και επί της ουσίας παρουσίασή σας προσωπικά μου αρέσει πολύ. Απευθύνεται μάλλον σε αναγνώστες που έχουν ήδη διαβάσει το βιβλίο. Το λέω, γιατί όσα κι αν διάβαζα για χρόνια, δεν ήταν δυνατόν να με προϊδεάσουν γι' αυτό το πολύ ιδιαίτερο ανάγνωσμα. Χρειάζεται όλη σου την προσοχή και μεγάλη υπομονή για να μπορέσεις να διεισδύσεις στους χαρακτήρες της οικογένειας, αλλά και να συνδέσεις τα γεγονότα, που ο καθένας από τους τέσσερις αφηγητές διηγείται μέσα από την ψυχοσύνθεσή του, άρα και από την οπτική του γωνία. Αριστουργηματικό. Τελεία.

    ΥΓ. Φιλοδοξώ να διαβάσω κάποτε, το εξαντλημένο πλέον, "Αβεσσαλώμ, Αβεσσαλώμ" που ξεδιπλώνεται γύρω από τη φανταστική περιοχή Γιοναπατόφα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ και γω με τη σειρά μου μαζί σας και σας ευχαριστώ για το σχόλιο. Δεν σκέφτηκα αν απευθύνομαι ή όχι σ' αυτούς που το διάβασαν. Ιδίως σε τέτοιου μεγέθους έργα τέχνης, οι λέξεις βγαίνουν αυθόρμητα και με ενθουσιασμό χωρίς να αντιλαμβάνομαι αν τελικά δίνουν αρκετά στοιχεία στον μελλοντικό αναγνώστη ή όχι. Αυτό που θα ήθελα πραγματικά είναι να μεταφέρω αυτή ακριβώς την αίσθηση σε όποιον μπει στον κόπο να διαβάσει την ανάρτηση. Κατά τα άλλα, θα μπορούσε κανείς να μιλάει σε μια όμορφη παρέα για ώρες για τον Φώκνερ ...

      Διαγραφή
  2. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου