Εβδομάδα των (συγγραφικών) Παθών



Και σου 'ρχεται λοιπόν η ιδέα να γράψεις. Εκείνη τη στιγμή βρίσκεσαι στο μπάνιο και το μικροσκοπικό moleskin αναπαύεται στο τσαντάκι μέσης που κι αυτό με τη σειρά του βρίσκεται κάπου ακουμπισμένο στο σπίτι ή - ακόμα χειρότερα - στο έλεος των παιδιών. Και τώρα; Λόγω προχωρημένου γήρατος επαναλαμβάνεις τη σκέψη σου μη τυχόν και ξεχάσεις ενόσω έχεις κλείσει ορμητικά τα βλέφαρα για να μην μπουν σαπουνάδες απ' το ξέβγαλμα των μαλλιών σου. Σκουπίζεσαι στα γρήγορα και βγαίνεις με τα νερά να στάζουν προς αναζήτηση του μπλοκακίου. Αποφεύγεις τον μικρό γιο, αλλά έρχεται ο μεγάλος να σου αφαιρέσει τη πετσέτα σκασμένος στα γέλια. Μπορεί και να μπουρδοκλωθείς μέχρι να φτάσεις εκεί που επιθυμούσες, αλλά θα φτάσεις. Βέβαια εκείνη τη στιγμή θα λείπει το μικρό στυλό διαρκείας μαύρου χρώματος που χρησιμοποιείς γι αυτή τη δουλειά ή αλλιώς το έτερο στοιχείο που συμπληρώνει μαζί με το σημειωματάριο το σετ (φετίχ!). Η ιδέα όμως είναι ακόμα στον - ω, μα τόσο δημιουργικό - εγκέφαλο σου; Μήπως την ξέχασες; Αν έχει συμβεί και πόσες φορές αυτό ... και δεν έχεις και σε ποιόν να ρίξεις το φταίξιμο.
Ας πούμε ότι τα κατάφερες, η ιδέα σου μαζί με μερικές σημειώσεις που προσθέτεις μέσα σ' ένα εύλογο χρονικό διάστημα (βλέπε από 1 βδομάδα έως μερικά χρόνια) υφίσταται και σε μη πνευματική μορφή έτοιμη προς επεξεργασία. Και τότε αρχίζει το μεγάλο γέλιο. Ξεκινάς με όρεξη και γράφεις, γράφεις, γράφεις ... Σταματάς, ξαναδιαβάζεις, διορθώνεις, αλλάζεις και γράφεις. Ο χρόνος κυλάει. Όρια μπορείς να βάλεις μόνο εσύ. Το μυαλό σου όμως δεν λέει να σ' αφήσει σε ησυχία με προβληματισμούς όπως: γιατί ενώ ξεκίνησα με μια ιστορία κοινωνικού περιεχομένου ένα αόρατο χέρι (πιθανόν τρίτο, αφού τα άλλα δυο είναι συνήθως στο πληκτρολόγιο) με σπρώχνει σε συνωμοσίες και αίματα; γιατί ενώ λατρεύω το χιούμορ τους ήρωες τους έχω βυθίσει στην κατάθλιψη; γιατί αφού εμένα με ευχαριστεί να διαβάζω συγγραφείς όπως ο Τάδε ή ο Δείνα και δεν ασχολούμαι με best sellers η ιδέα μου δείχνει να μεταλλάσεται σε ένα κείμενο που θυμίζει αυτό ακριβώς;
Και κάποτε, συμβαίνει το ακόμα καλύτερο πριν το τέλος αυτού που παιδεύεις τόσο καιρό. Εκεί δηλαδή που έχεις φτάσει στα δύο τρίτα της διαδρομής ή και παραπέρα και παθαίνεις writer's block. Το οποίο έχει να κάνει με την αμφισβήτηση ολόκληρου του πονήματός σου μέχρι εκείνη τη στιγμή. Δηλαδή όταν έχεις δει και έχεις πάθει να αδειάσεις τον εγκέφαλο σου απ' τις προηγούμενες ερωτήσεις, όταν έχεις καταφέρει να πείσεις τον εαυτό σου ότι το αποτέλεσμα σε ικανοποιεί (βοηθούν οι διαφραγματικές αναπνοές αλά yoga) και γουστάρεις, τότε τελειώνεις την ανάγνωση κάποιου βιβλίου απ' αυτά που σ'αρέσουν και σου 'ρχεται η κεραμίδα. 'Δεν το θέλω'\'Δεν είναι εγώ' λες στους εμβρόντητους οικείους σου - γιατί κάποιος πρέπει να σ' ακούσει - και ετοιμάζεσαι να πατήσεις το delete έχοντας βέβαια στο πίσω μέρος του μυαλού ότι θα το ανακτήσεις απ' τον κάδο ανακύκλωσης και θα το αφήσεις σε κάποιο φάκελο μέχρι να το ξαναγράψεις κάποια άλλη στιγμή. Αν και το rewriting από μόνο του σε τρομάζει.
Ανοίγεις λοιπόν το μπλοκάκι σου και κοιτάς τι ήταν εκείνη η άλλη ιδέα που είχες σημειώσει μιαν άλλη στιγμή. Ξεκινάς λοιπόν να γράψεις κάτι καινούριο, γράφεις για λίγο και έπειτα σταματάς. Κοιτάς τη μπουγάδα που κρέμεται στο απέναντι μπαλκόνι και πρέπει ν' αποφασίσεις: ή παίρνεις βαθιά ανάσα και συνεχίζεις την προηγούμενη μάχη που από καιρό έχεις ξεκινήσει ή στέλνεις με μιας τον αέρα στην κοιλιά σου και αλλάζεις παράγραφο ....




Σχόλια

  1. Καταιγιστικό και έξοχο χιούμορ. Σε ορισμένες σκηνές είδα το εαυτό μου. Οι περιγραφές έχουν μια κινηματογραφική κίνηση ολοζώντανη. Μόνο παρακαλώ με όλη την ...ασχετοσύνη μου, μπορείς να μου πεις τι ακριβώς είναι το "μικροσκοπικό moleskin" . Εάν αμαρτάνω με την ερώτηση μου πασχαλιάτικα, δέχομαι εγώ ο Αφρικανός, να με στείλετε με τον Βαραββάν σε Πόντιο ή και ντόπιο Πιλάτο ο οποίος φαντάζομαι θα είναι εξπέρ στα περί "μικροσκοπικά moleskin". Αμήν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα moleskin είναι κομψά σημειωματάρια σε διάφορα μεγέθη με εξώφυλλα σε διάφορα χρώματα. Έχω πάντα μαζί μου το πιο μικρό μέγεθος (τα βρίσκω στον Ελευθερουδάκη) από αυτά (μικρές ιδέες;) που χωράει άνετα στο τσαντάκι μέσης εξ ου και το 'μικροσκοπικό' το οποίο βέβαια είναι υπερβολή. Καλό Πάσχα!

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου